Lieve allemaal,

Allereerst; hartelijk dank voor de prettige reacties op de artikelen. Ik merk dat ik het fijn vind om te horen hoeveel baat men erbij heeft en welke herkenning het geeft. Dit werkt motiverend voor mij!

Iets wat onschuldig begon middels een primaire behoefte om helderheid te creëren in de wirwar van emoties, blijkt een succes te zijn. Dank hiervoor!

Ik begeleid een ondernemer in zijn verlieservaring rondom zijn bedrijf, de enorme worsteling die er met zijn identiteit ontstaat; wie ben Ik nu nog, nu ik failliet ben? Heb ik nog bestaansrecht? Hij verlangt naar grond onder zijn voeten, een richting, een doel om zijn bed uit te komen.

Of de moeder, waar ik eerder over schreef, die verzuipt in het aanpassen van haar dagelijkse gang van zaken. Net nu alles weer enigszins rustig en normaal begon te worden, schuift de grond weer onder haar voeten vandaan nu de maatregelen weer aangescherpt worden en de stip weer verder op de horizon is komen te liggen.
Zo werkt het ook met rouw.

Wat ik met dit artikel beoog is een link te leggen tussen rouw algemeen en het brede pallet aan gevoelens in deze Corona periode. Pure rouw is anders, het valt in die zin niet met elkaar te vergelijken. Er zijn echter een aantal overeenkomsten. Bijvoorbeeld dat de gevoelens die we in deze Corona periode ervaren, vergeleken kunnen worden met wat er zoal voorbij komt aan gevoelens bij rouw.

Het verzuipen in de angst, in het verdriet, de pijn en onduidelijkheid. Geen reden ervaren om je bed uit te komen, zoals de ondernemer.  De chaos van de dag, je constante aanpassingsvermogen, het wijzigen van richting, zoals de moeder. Het zijn allemaal gevoelens die je ook bij rouw ervaart.

De worsteling van het verlangen naar ‘normaal’, naar het even ‘niet voelen’. Lichtpuntjes zien, de welbekende stip op de horizon zien en dan ineens weer van richting moeten veranderen.
Denken dat je gek bent, dat je de enige bent en ook ‘ooit is het klaar de rouw.’
Gedachten zoals ‘hier moet ik even doorheen’, en ‘na een jaar is alles klaar’.

Helaas, rouw is in die zin nooit af. Het is geen lineair proces. Je hoeft het niet ik 1X perfect te doen. Je mag het even vastpakken, bekijken en weer wegleggen.
Deze corona-periode houdt niet meer op. dat denk ik oprecht. Ik geloof oprecht niet dat er ooit de dag komt waarop we zeggen: zo, en nu is het gedaan met corona. Ik denk dat we in een wereld zijn komen te leven die mondiaal inmiddels dusdanig in verbinding staat met elkaar, dat we in de toekomst veel vaker te maken gaan krijgen met dergelijke virussen.

Deze enorme beweging, het niet-lineaire proces, kost heel veel energie. En uithoudingsvermogen. En aanpassingsvermogen. Hoe blijf je binnen al die emoties ‘in het midden’. In het midden van je emoties, in het midden van je Zijn. Sla je door naar de ene kant en ga je richting ‘nee, ik doe niet meer mee’ met bijpassend gedrag. Of ga je naar de andere kant en ga je richting ‘ik doe nog steeds mee’, met bijbehorend gedrag. Welke kant je ook kiest, het kost energie.

Blijf je ‘in het midden’, dicht bij jezelf  en bekijk je de wereld vanuit je Zijn, dan hoef je niet te kiezen en alleen maar te ervaren.
En dat klinkt makkelijker dan het is. Het ervaren van rouw, het toestaan van je gevoel en het zicht krijgen op bijbehorende gedragspatronen, is spannend en moeilijk. Door er af en toe bij stil te staan, het in de ogen te kijken ontstaat er ruimte. En waar ruimte is, is groei. Mijn tip:
⁃ Neem je gevoel serieus, je bent niet gek. Wees er mild voor. Zorg er voor. Als iemand huilt troost je diegene ook. Waarom dan ook niet gewoon jezelf?

⁃ Zoek eventueel professionele ondersteuning/begeleiding om in alle veiligheid zicht te krijgen op de chaos wanneer je blijft malen en er neerslachtig en/of doodmoe van wordt.

Ik ben er voor je mocht je vragen hebben.
Hartegroet! Jolanda                            www.verbindingbijverlies.nl