Lieve vrienden,

Ik loop al een tijd rond met de wens dat ik graag iets wil delen vanuit mijn perspectief als rouw- en verlieskundige. Om enige context te bieden aan waar we ons met elkaar plotseling in bevinden. Maar ook om mijn eigen gedachten en gevoelens met jullie te delen om licht te geven aan alles wat leeft in m’n hoofd en hart. 

Wat bevinden we ons plotseling in een bizarre periode in ons leven. Meer dan ooit is er verwarring, onzekerheid, angst en zorg. Daarnaast zien we prachtige nieuwe initiatieven ontstaan. Er wordt hard gewerkt om er wat van te maken, door ons allemaal, op onze eigen manier. Ik ben ontroerd over de mooie momenten van aandacht voor elkaar hebben, hoe klein ook. Ik ben ontroerd hoe flexibel de kinderen zich aanpassen aan thuisonderwijs. Hoe bewust ze zijn van de reden én tussendoor heerlijk kunnen ontspannen, spelen en genieten van de ruimte die thuis zijn ze geeft;  de tijd hebben ‘s ochtends, iets vaker en langer in de pyjama rondlopen, naast het schoolwerk ook vakken hebben als; disco, hut bouwen en buiten parcourtje maken..  😉

Vanuit mijn vak wil ik iets met jullie delen wat wellicht troost, context of even inspiratie of afleiding kan geven. Verlieservaringen zijn er in allerlei vormen; overlijden, ziekte en scheiding zijn het meest bekend.

Verlieservaringen zijn ook: verlies van werk(statusverlies), verlies van identiteit(wie ben ik nog nu…), verlies van toekomstperspectief(wat is het doel van mijn leven?), inkomensverlies, verlies van familiecontact. 

In de periode waar we ons momenteel in bevinden komen daarbij ‘tijdelijk verlies van sociale contacten, het familie contact met je ouders, kinderen, kleinkinderen, dierbare vrienden die je niet meer kan zien, bij.

De rouwtaken die aan worden geraakt zijn;

1. Beseffen van verlies
2. Ervaren van gevoelens en reactie hierop (alle gevoelens die voorbij komen, zowel positief als negatief)
3. Aanpassen aan nieuwe situatie
4. De situatie een plek geven en investeren in een nieuwe situatie en contacten

Mbt rouw, spreken we vaak over ‘psychologische veiligheid’;  denken dat jou het ‘nog lang niet gaat overkomen’; overlijden, ziek worden. Bewust of onbewust, leven we ons leven met de gedachte; ‘later ga ik, doe ik, enz.’.. 

De psychologische veiligheid, heeft een functie, want iedere dag stil staan bij het gegeven dat je weet dat kunt overlijden en wat daar de impact van is, is niet te doen.  

Totdat je iets onverwachts overkomt met een enorme impact; ziekte, overlijden, ongeluk, ramp, dan zie je vaak gedragsverandering.

Ik realiseer me dat deze periode een grote reflectie is en heel verwarrend kan zijn. In wat voor situatie je je bevind, het heeft impact, in welke vorm dan ook. En dat mag er gewoon zijn, zonder oordeel.

Het komt neer op veerkracht, op zelfreflectie, op ruimte binnen de kaders. Op mogelijk- en onmogelijkheden. En vooral; acceptatie van de stand van zaken. Zonder er direct iets mee te willen doen. Want vaak ontstaat daaruit weer nieuw leed. 

Persoonlijk merkte ik dat ik overspoeld werd door alles wat voorbij kwam; de gegevens, de theorieën, toekomst. Ook waren er momenten van angst en zorg; mijn zus, broer, vader, moeder wonen allemaal op minimaal 2 uur rijden bij mij vandaag en meer dan ooit mis ik ze nu. 

Vriendinnen die ik nu niet face to face kan ontmoeten en de ‘leuke agenda vullers’ die me energie geven, vinden geen doorgang. Hier hebben we allemaal mee te dealen. 

Het is me gelukt deze gevoelens toe te staan, te huilen, te lachen en de angst ‘te omarmen’. Ik mediteer, heb Facebook van mijn mobiel gehaald, kijk minder nieuws en sluit de dag iedere avond, al dansend en trommelend met de kinderen af. Hoe kom jij de dag door? Op welke manier heb jij vorm gegeven aan het brede palet aan ‘nieuwe’ gevoelens waar we plots mee hebben te dealen? 

kan ik iets voor je doen?

Vanuit mijn hart, wil ik je alle aandacht schenken, in deze periode en zeker ook daarna. Je mag me DM’en. Of een comment plaatsen met inspiratie voor een elk die dit bericht leest.

Hartegroet, sterkte én liefs,

Jolanda